ΜΑ ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΚΩΛΟΔΟΥΛΕΙΑ;

Η αρραβωνιαστικιά μου είναι στο ταμείο ανεργίας και ψάχνει για δουλειά. Έχει πολύ εντυπωσιακό βιογραφικό. Έξι ξένες γλώσσες, πτυχίο πανεπιστημίου (Κοινωνιολογίας), Master στην ειδικότητα της, Η/Υ, προϋπηρεσία σε μεγάλες εταιρίες κ.α.
Τον Ιούνιο θα πληρωθεί για τελευταία φορά από τον Ο.Α.Ε.Δ. και το ζωνάρι σφίγγει.Ψάχνουμε για δουλειά αλλά τίποτα.
Την Παρασκευή είδε μια αγγελία σε ένα κατάστημα γυναικείων ρούχων που ετοιμάζεται τώρα ότι ζητούνται πωλήτριες. Πήρε τηλέφωνο και κανόνισε ραντεβού για το απόγευμα της ίδιας μέρας για να δώσει το βιογραφικό της. Πάμε στο μέρος που είχε ραντεβού και μετά από ένα στήσιμο που φάγαμε για 45 λεπτά εμφανίζεται ο τυπάς. Του δίνει το βιογραφικό της και μόλις το βλέπει το άτομο μένει με το στόμα ανοιχτό και μετά λέει: "Αν έρθεις σ' εμένα θα αδικηθείς, μια απλή πωλήτρια θα είσαι. Θα αδικηθείς". Του εξηγήσαμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι η κοπέλλα θέλει να βρει δουλειά. Του παρουσιάσαμε πιστοποιητικά που έλεγαν ότι βγήκε πρώτη πωλήτρια στη χώρα της τέσσερις χρονιές σε εταιρίες με καλυντικά και στα Mango (Ισπανική αλυσίδα καταστημάτων ρούχων). Μας κέρασε καφέ και μας είπε ότι θέλει να ανοίξει πριν την ανάσταση. Του ζήτησα να μας τηλεφωνήσει όταν πάρει απόφαση για να μη μας τρώει η αγωνία. Μας είπε ότι θα επικοινωνήσει οπωσδήποτε μέχρι το βράδυ της Παρασκευής (της ίδιας μέρας δηλαδή) για να μας δώσει μια απάντηση θετική ή αρνητική.
Με το που πάμε στο σπίτι δεν το κουνήσαμε ρούπι και είμαστε πάνω από το τηλέφωνο περιμένοντας το να χτυπήσει. Μάταιη η αναμονή μας. Λέμε κάτι θα του έτυχε και δεν μπόρεσε να τηλεφωνήσει. Την επομένη, το Σαββάτο δηλαδή, πάλι περιμέναμε αλλά πάλι τίποτα. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Σήμερα το απόγευμα πήγαμε σε ένα video club το οποίο βρίσκεται κοντά στο εν λόγω μαγαζί και είπαμε να πάμε να δούμε αν ετοιμάστηκε. Με το που πάμε εμφανίζεται και ο λεγάμενος. Μας είπε ότι το κεφάλι του είναι καζάνι και γι' αυτό δεν μας πήρε τηλέφωνο (γαμώ τις δικαιολογίες, υπευθυνότητα μηδέν). Μετά είπε ότι ο συνέταιρος του αποφάσισε να μην πάρει τη Μαρία για δουλειά. Τώρα πως αποφάσισε κάποιος για κάποιον άλλο χωρίς να τον συναντήσει είναι κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω.
Με λίγα λόγια η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρηματιών στην Ελλάδα δεν είναι ούτε καν ερασιτέχνες. Πόσο μάλλον επαγγελματίες! Εδώ το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να βγάζουν το λάδι των υπαλλήλων τους, να μην κολλάνε ένσημα, να πετσοκόβουν τους μισθούς. Οι συνεντεύξεις που παίρνουν από τους υποψήφιους υπαλλήλους είναι για γέλια και για κλάματα και τονίζουν μόνο τις υποχρεώσεις των υπαλλήλων και όχι τα δικαιώματα. Για μισθούς δε λένε κουβέντα, δηλαδή με πόσα χρήματα θα αμοίβεται ο υπάλληλος. Το μόνο που ξέρουν είναι να το παίζουν αφεντικά και σοβαροί μεγαλοεπιχειρηματίες. Η γελοιότητα δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο. Στην επαρχία αυτό είναι σήμα κατατεθέν.
Μέχρι στιγμής μοιράσαμε βιογραφικά σε πάνω από τριάντα επιχειρήσεις (καταστήματα ρούχων και καλυντικών επί το πλείστον). Όπου βλέπαμε: ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΩΛΗΤΡΙΑ πήγαμε. Η αντιμετώπιση από τις χειρότερες. "Αφήστε το βιογραφικό σας" μας λένε έτσι ξερά. Ούτε να συζητήσουν για να δούνε αν τους κάνει η κοπέλλα. Τι τις βάζουν τις αγγελίες;
Και τι ζητήσαμε; Μια θέση απλής πωλήτριας. Το άγχος συνεχίζεται...