ΣΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ

Πριν από δύο μέρες δέχτηκα ένα τηλεφώνημα για να πάει η αρραβωνιαστικιά μου να δώσει συνέντευξη για δουλειά σε ένα μεγάλο κατάστημα καλυντικών που υπάρχει σε όλη την Ελλάδα ως πωλήτρια. Το ραντεβού ήταν για χθες στης 11:00 π.μ. Σίγουρα η χαρά μας ήταν απερίγραπτη γιατί κάνει αιτήσεις και μοιράζει βιογραφικά για δουλειά από τον περασμένο Αύγουστο και είναι η δεύτερη φορά που την καλεί κάποιο μαγαζί ή εταιρία για συνέντευξη.
Καταλαβαίνετε τι αγωνία είχαμε και οι δύο. Την Πέμπτη η Μαρία (το όνομα της αρραβωνιαστικιάς μου) πήγε στο κομμωτήριο να φτιάξει τα μαλιά της με σκοπό να πάει να δώσει συνέντευξη περιποιημένη και να κάνει όσο καλύτερη εντύπωση γίνεται. Φτάνει η χθεσινή μεγάλη μέρα και το άγχος και στους δυο μας χτύπησε κόκκινο. Σαφώς εγώ προσπαθούσα να το κρύψω όσο γινόταν. Η κοπέλλα που θα ερχόταν από Θεσσαλονίκη για να πάρει τη συνέντευξη άργησε πάνω από δυο ώρες με αποτέλεσμα να πηγαινοερχόμαστε στο κατάστημα κάθε μισή ώρα και να τους ταράξουμε στα τηλεφωνήματα και η αγωνία να μας έχει τρελλάνει.
Αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι όλο αυτό θα κατέληγε σε μια κακόγουστη φάρσα. Ότι άλλαξαν γνώμη, ότι ότι ότι... χίλιες δυο ιδέες πέρασαν από το μυαλό μου. Στις 13:10μ.μ. τηλεφώνησα στο κατάστημα και πάλι για να ρωτήσω αν τελικά ήρθε η κοπέλλα από τη Θεσσαλονίκη. Επιτέλους η απάντηση ήταν θετική. Πήγε λοιπόν η Μαρία να δώσει συνέντευξη.
Η Θεσσαλονικιά έμεινε άφωνη όταν είδε το βιογραφικό της και τη ρώτησε πόσο καιρό ζει στην Ελλάδα. Όταν άκουσε ότι ζει ένα χρόνο εντυπωσιάστηκε από τα ελληνικά της (που σε τόσο λίγο καιρό έμαθε τόσο καλά) ΑΛΛΑ... πάντα υπάρχει αυτό το αλλά. Την ενόχλησε που κάνει κάποια λαθάκια όσον αφορά τα άρθρα στην ομιλία. Η Μαρία της είπε ότι κάθε μέρα βελτιώνεται γιατί διαβάζει ελληνικά έξι ώρες το λιγότερο την ημέρα. Όταν είδε ότι η Μαρία δεν είναι άσχετη με το αντικείμενο αλλά το αντίθετο (δηλαδή έχει πολύ μεγάλη πείρα) έκανε πιο εξειδικευμένες ερωτήσεις. Η Θεσσαλονικιά είπε ότι πρέπει να δει και άλλες κοπέλες και θα αποφασίσει.
Το βράδυ που γύρισα από τη δουλειά είδα τη Μρία στενοχωρημένη. "Τι έχεις βρε Μαράκι;", ρωτάω. "Τίποτα", μου απαντάει. Επέμεινα και τελικά μου είπε ότι δεν πιστεύει ότι θα πάρει τη δουλειά, ότι έχει αυτό το προαίσθημα. Μάλιστα. Πάλι μαυρίλα στο σπίτι λόγω ανεργίας. Το χειρότερο είναι ότι το Ιούνιο πληρώνεται για τελευταία φορά από το ταμείο ανεργίας και μετά τι γίνεται;
Σας παραθέτω και μερικά στοιχεία από το πλούσιο βιογραφικό της: έξι ξένες γλώσσες, πτυχιούχος κοινωνιολόγος, master στην κοινωνιολογία, γνώσεις Η/Υ, τρεις χρονιές διακρίθηκε ως καλύτερη πωλήτρια στη χώρα της στον τομέα των καλυντικών, πιστοποιητικά από μεγάλες εταιρίες ότι παρακολούθησε σεμινάρια τους, διάκριση ως καλύτερη πωλήτρια σε μια γνωστή ισπανική εταιρία που έχει καταστήματα με ρούχα, δούλεψε σαν καθηγήτρια, δούλεψε σε εταιρία στατιστικής κ.α.
Αν προσθέσουμε ότι εδώ είναι Σέρρες και όχι Αθήνα και ότι δεν έχουμε μέσον τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα.
Σήμερα μιλούσα γι' αυτό το θέμα με μια φίλη μου και μου είπε ότι και το πλούσιο βιογραφικό μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά. Μπορεί να έχει και δίκιο. Αυτό το άκουσα και από άλλους. Αλλά τι να κάνουμε; Να σχίσουμε τα πτυχία της; Να δηλώσουμε αναλφάβητοι και αμόρφωτοι μήπως και βρούμε καμιά δουλειά του κώλου; Πείτε μου ρε γαμώτο γιατί θα σκάσω. Τζάμπα οι σπουδές και τα εφόδια που αποκτήθηκαν με τόσο κόπο και χρόνο;
Προσωπικά πιστεύω ότι κάποια πράγματα έχουν παρεξηγηθεί. Δε ζητιανεύουμε, να δουλέψουμε θέλουμε. Και αυτό ισχύει για όλους τους άνεργους. Απλά σε πολλούς εργοδότες αρέσει να βλέπουν υποψήφιους υπαλλήλους - θύματα ως επαίτες.