ΣΤΟΝ ΠΥΡΕΤΟ ΤΗΣ EUROVISION

Απορώ γιατί εξακολουθούνε να αποκαλούν τη Eurovision διαγωνισμό τραγουδιού και όχι διαγωνισμό marketing, δημοσίων σχέσεων, κιτσαρίας και εφέ.
Απ' όλα τα τραγούδια με το ζόρι να αξίζουν πέντε με έξι. Μετά από την τηλεόραση γίνονται στρατηγικές και καθοδήγηση του τηλεοπτικού κοινού τι να ψηφίσουν για να είναι η κάθε χώρα στην καλύτερη θέση. Δεν αφήνουν να ψηφίσει ο καθένας κατά συνείδηση και με γνώμονα το προσωπικό του γούστο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλές φορές να μη βγαίνει πρώτο το καλύτερο τραγούδι αλλά η καλύτερη "σύμπραξη" ψήφων. Ο σκοπός της Eurovision , με άλλα λόγια, πήγε περίπατο εδώ και πολλά χρόνια.
Πολλές χώρες σταμάτησαν να κάνουν διαγωνισμούς για να βρούνε ποιος καλλιτέχνης θα τους εκπροσωπήσει και καταφεύγουν στην απευθείας ανάθεση στους εγχώριους stars. Αυτό έχει ένα κακό αποτέλεσμα. Δημιουργείται μια κλίκα που κάνει κουμάντο και έχουμε μια ανακύκλωση των ίδιων προσώπων ενώ ταυτόχρονα κόβεται ο δρόμος σε νέα ταλέντα που μπορούν να προσφέρουν τη φρεσκάδα τους και κάτι καινούριο.
Στην Ελλάδα πάντα υπάρχει η υπερβολή. Τα Μ.Μ.Ε. ασχολούνται πολύ παραπάνω με το πανηγύρι της Eurovision απ' όσο πρέπει. Για μέρες κάθονται και αναλύουν και λένε ότι τους κατέβει. Πάντα απαξιώνουν τις υπόλοιπες συμμετοχές και ίσως βρούνε κάποιο τραγούδι από άλλη χώρα που είναι καλό αλλά όχι τόσο καλό όσο το δικό μας. Κάθε χρόνο πρέπει να πηγαίνουμε για την πρωτιά την οποία θεωρούνε και δεδομένη και δεν μπορούνε να καταλάβουν ότι αυτό είναι ανέφικτο. Γενικώς η Eurovision είναι η αφορμή για να πει ο κάθε ξεχασμένος και βαρεμένος το κοντό του και το μακρύ του στην Ελλάδα.
Όλη αυτή η παράνοια της Eurovision γίνεται την ώρα που ο Θόδωρος Τενέζος συνεχίζει την απεργία πείνας και κανένα κανάλι δεν είπε λέξη, την ώρα που η πολιτική σκηνή της χώρας βάρεσε επίσημα διάλυση με την υπογραφή του προέδρου της δημοκρατίας, την ώρα που παραγράφονται σκάνδαλα και τη γλιτώνουν λαμόγια από παραπομπές, την ώρα που άλλοι τρώνε με κλεμμένα χρυσά κουτάλια ενώ πάμπολλοι πολίτες είναι άνεργοι ή έχουν μερική απασχόληση και πολλοί που εργάζονται κανονικά δεν πληρώνονται κανονικά αλλά λιγότερο και με μεγάλες καθυστερήσεις.