Είναι πλέον γεγονός ότι η οικονομία μας ως χώρα έχει πατώσει για τα καλά. Το πρώτο πράγμα που δεν πρέπει να γίνει είναι να μπούμε στο φαύλο κύκλο της αντιπαράθεσης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης (τα κλασικά: φταίνε οι προηγούμενοι, δε φταίμε εμείς, φταίει ο ανάδρομος Ερμής και ο Χατζηπετρής κλπ.). Το πρώτο πράγμα όμως που πρέπει να γίνει (ίσως και για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας) να καθήσουν κυβερνώντες, αντιπολίτευση, ακαδημαϊκοί και όλο το κακό συναπάντημα, να αφήσουν κατά μέρος τους όποιους εγωισμούς και να ψάξουνε να βρούνε λύσεις. Αν δε βρούνε θα τους πάρει και θα τους σηκώσει όλους ομαδικώς γιατί ο τόπος είναι ένα καζάνι που βράζει.
Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να αποκτήσουμε εξωτερική πολιτική. Όχι μόνο στα λόγια αλλά και στα έργα. Να εναντιωθούνε στους ευρωπαίους που θέλουνε να μπαστακωθούνε στο κεφάλι μας με το αυστηρό βλέμμα τους και να τους θυμίσουν ότι όλα αυτά είναι αποτελέσματα σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των δικών τους σκοπιμοτήτων. Είμαστε χρεωμένοι σε μεγάλο βαθμό εξ' αιτίας τους. Αυτοί μας έκαναν τα κακά παιδιά της ευρωπαρέας. Τι εννοώ;
Όταν κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία μας έστειλαν για τα πάτρια εδάφη (όπως το βλέπαμε από τη σκοπιά μας) και την ανάκτηση αυτών, εξυπηρετούσαμε και τους δικούς τους σκοπούς που δεν ήταν άλλοι από τα πετρέλαια της Μοσούλης. Μόλις ήρθαν όμως σε συμφωνία με τον Κεμάλ μας ξέχασαν και μας άφησαν χωρίς βοήθεια και με τη σιωπηλή συναίνεση τους μας καταέσφαξαν. Η ιστορία είναι γνωστή και δε χρειάζεται να επαναλαμβανόμαστε. Από τότε όμως ούτε συγνώμη ζήτησαν με την πάροδο των ετών, ούτε έκαναν μια υποτυπώδη κίνηση που να θεωρηθεί ως συγνώμη. Εξ' αιτίας τους είμαστε καταχρεωμένοι από εκείνα τα χρόνια και δε μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι. Αν βάλουμε και τον παράγοντα διαφόρων κλεφτών που μας κυβερνάνε τον τελευταίο αιώνα φτάνουμε στο σημερινό μας χάλι.
Τέλος καλό θα ήταν να κοπούνε αρκετοί μισθοί και αρκετές συντάξεις πολλών χιλιάδων ευρώ το μήνα. Και για να δώσουνε το καλό παράδειγμα ας αρχίσουν οι πολιτικοί από τον εαυτό τους. Δε χρειάζονται μαγικά για να γίνει αυτό αλλά θέληση και συνείδηση (είδη προς εξαφάνιση στην Ελλάδα).
Είναι γνωστό ότι οι ευρωηγέτες θέλουν να κάνουν την Ελλάδα Φλόριντα της Ευρώπης με γήπεδα γκολφ και άλλες εγκαταστάσεις που είναι για μεταξωτά βρακιά και επιδέξιους κώλους, έτσι ώστε να έρχονται όταν συνταξιοδοτούνται ή για τις διακοπές τους και όλοι υπόλοιποι να πάμε να πνιγούμε. Το θέμα είναι ότι θέλουν και να έρθουν ως γενικοί δερβεναγάδες και αυτό δεν πρέπει να επιτραπεί.
Πραγματικά αισθάνομαι πολύ υπερήφανος όταν γνωρίζω καταπληκτικούς ανθρώπους που ψάχνονται και όταν οι προσπάθειες τους ανταμοίβονται χαίρομαι γι' αυτούς. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι η συbloggerίτισσα Σουζάνα Χατζηνικολάου. Μια γλυκειά κοπέλα, επιστήμων και με πολλές ανησυχίες που δεν το βάζει κάτω. Τη Σουζάνα τη γνώρισα πρωτίστως μέσω του blogging (αυτά είναι τα καλά των ιστολογίων) και πέρυσι το Σεπτέμβρη προσωπικά μαζί με άλλους bloggers όταν κατέβηκα στην Αθήνα .
Πριν μερικές μέρες επισκεύτηκα το ιστολόγιο της και ανακάλυψα ότι το βιβλίο που έγραψε ΙΡΙΣ θα εκδοθεί (επιτέλους) από τις εκδόσεις Πατάκη. Η αλήθεια είναι ότι το ανακάλυψα κάπως καθυστερημένα (τεσσεράμισι μήνες μετά, τελικά είμαι πολύ γαϊδούρι) αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στην αξιόλογη νεοφώτιστη συγγραφέα και είμαι σίγουρος ότι θα έχει επιτυχία το έργο της.
Μερικές πληροφορίες για το μυθιστόρημα που αναφέρονται και στο blog της Σουζάνας είναι ότι το έργο της θα κυκλοφορήσει με τη μορφή τριλογίας. Ο πρώτος τόμος θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβρη του 2010. Το μυθιστόρημα της ήταν αναρτημένο στο ιστολόγιο της αλλά μετά τα χαρμόσυνα νέα κατέβηκε για ευνόητους λόγους.
Σουζάνα πρέπει να αρχίσεις να γράφεις καινούριο μυθιστόρημα γιατί ο κόσμος δε θα αρκεστεί μόνο στην τριλογία. Σύντομα θα ζητάει περισσότερα έργα σου. Για άλλη μια φορά συγχαρητήρια. Τα αξίζεις και με το παραπάνω.
Τώρα που θα γίνεις μεγάλη και διάσημη μη μας ξεχνάς και 'μας τους μικροαστούς (χεχεχε σου την είπα!).
Μόλις ο επίτιμος γκαντέμης Κωσταντίνος Μητσοτάκης διάβασε στον τύπο για τυχόν προβάδισμα της κόρης του Ντόρας έστησε πάρτυ. Ξύρισε τα μαλιά του (όσα είχε τέλος πάντων), έβαλε τρελιάρικο πουκάμισο και άρχισε το χορό. Ούτε την πρόκριση της εθνικής μας ομάδα προδοσφαίρου γιόρτασε έτσι.
Χαιρετώ τους πάντες. Αυτή η ανάρτηση είναι η Νο 401. Σήμερα αυτό το blog μετράει δύο χρόνια και μια μέρα. Ναι, καλά καταλάβατε. Χθες το ΘΕΜΑ είχε γενέθλια. Συμπλήρωσε τα δύο χρόνια ζωής του και συνεχίζει. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους και όλες που το τιμήσατε σταματώντας έστω και για λίγο για να διαβάσετε το κοντό μου και το μακρύ μου.
Πέρυσι στον ένα χρόνο κυκλοφόρησε ένα ebook με τίτλο POSTIES (Ποστιές) και το περιεχόμενο του ήταν επιλεγμένες αναρτήσεις από αυτό το blog. Σήμερα σας παρουσιάζω το POSTIES vol.2. Ποιά η διαφορά του με το πρώτο; Είναι πάνω από τρεις φορές μεγαλύτερο (το πρώτο μετρούσε λιγότερες από πενήντα σελίδες ενώ αυτό μετράει εκατό σαράντα), έχουν προστεθεί φωτογραφίες και τα links είναι ενεργά για να είναι διαδραστικό. Το περιεχόμενο του προέρχεται από το παρόν ιστολόγιο και η θεματολογία του επεκτείνεται και σε πολιτικά ζητήματα, κάτι που στο πρώτο ebook είχε αποφεχθεί. Το εξώφυλλο το βλέπετε στα αριστερά (αν κάνετε πάνω του κλικ θα το δείτε σε μεγέθυνση) και το link για να το κατεβάσετε (εννοείται δωρεάν) βρίσκεται εδώ. Το αρχείο είναι πολύ μικρό, μόλις 3,43 ΜΒ. Θα το βρείτε επίσης στην αριστερή στήλη του blog κάτω από το πρώτο ebook. Τέλος θα δείτε και ένα εικονίδιο pdf στην ίδια στήλη. Με ένα κλικ μπορείτε να το διαβάσετε online. Αν θέλετε να κατεβάσετε το ebook από το esnips τότε κάντε κλικ εδώ. Θα δείτε στο κάτω μέρος τη λέξη download. Κάντε κλικ και θα ανοίξει ένα παραθυράκι. Πατήστε skip για να κλείσει και σε ελάχιστα δευτερόλεπτα θα είναι κατεβασμένο το αρχείο.
Αυτά λοιπόν για σήμερα. Ευχαριστώ θερμά όλους όσους και όσες μπούνε στον κόπο να το κατεβάσουν και να το ξεφυλλίσουν και όλους και όλες που επισκέπτονται τα ιστολόγια μου και πρωτίστως το ΘΕΜΑ, το οποίο είναι ένας διαδυκτιακός χώρος όπου αρκετές φορές κάνω κατάθεση ψυχής. Καλή εβδομάδα σε όλους και σε όλες λοιπόν.
Γεια χαρά.... Το λοιπόν σήμερα σερφάριζα στο διαδύκτιο και βρήκα να σας προτείνω κάτι ενδιαφέρον. To διαδυκτιακό show του Rick Davis. Να πάρουμε όμως τα πράγμα τα από την αρχή.
Με αφορμή ένα email που δέχτηκα από έναν αναγνώστη του Locus Blogus και μιας απορίας του, ψάχνοντας για λύση οδηγήθηκα στο web TV με την ευρύτερη έννοια, δηλαδή στο live streaming που έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε όλοι μας μέσω κάποιων websites και μάλιστα δωρεάν. Όπως βολτάριζα λοιπόν στα σοκάκια του internet έπεσα πάνω στο BLOG TV και στο show του Rick Davis που προανέφερα. Η ονομασία του show; The Twilight Zone with Rick Davis.
Ο Rick Davis είναι ένας ωραίος τύπος από το Τέξας που ζει στην έρημο 60 μίλια μακριά από το El Paso. Θα τον χαρακτήριζα ως έναν απλό αμερικανό πολίτη, πολύ θρήσκο σύμφωνα με τα λεγόμενα του και λίγο γραφικό (με την καλή έννοια). Ένα μελανό σημείο κατ' εμέ είναι ότι μάλλον ο Rick είναι υπέρ της οπλοκατοχής και αυτό το συμπέρανα όταν έδειξε ένα περίστροφο στην κάμερα και είπε ότι έχει άλλο ένα. Η οπλοκατοχή, βέβαια, είναι πολύ συνηθισμένη στις Η.Π.Α. Για να επισκευτείτε το web site του κάντε κλικ εδώ. Μέσα στην ιστοσελίδα του θα βρείτε πληροφορίες για το ράντσο του που φέρει το όνομα Grace Ranch, φωτογραφίες και άλλα. Πέρα από όλα αυτά (θρησκεία, οπλοκατοχή κλπ.) μου άρεσε η τρέλα που έχει, η μουσική που παίζει και η αμεσότητα με τους επισκέπτες του.
Το Rick Davis show μεταδίδεται από Δευτέρα μέχρι και Παρασκευή στης εννιά το πρωί (ώρα Τέξας) και ώρα Ελλάδος εφτά το απόγευμα και τις Κυριακές δέκα το πρωί (ώρα Τέξας) και οχτώ το βράδυ ώρα Ελλάδος.
Στο show του παίζει ωραία μουσική και πιο συγκεκριμένα jazz, blues, rock 'n roll, soft rock, gospel, rock, country αλλά δε διστάζει να παίξει και Abba. Επισκευτείτε τον και μη διστάσετε να ζητήσετε τραγούδια μέσα από το chat, ακόμη και να συζητήσετε μαζί του. Η ανταπόκριση του είναι άμεση. Την ώρα του show του πολλές φορές παίρνει μια από τις κιθάρες του και παίζει το τραγούδι που αναμεταδίδει. Όντως είναι καλός κιθαρίστας.
Κάτι αντίστοιχο βέβαια έχουμε και στη χώρα μας και καλύτερη πρόταση από το show του Niok δεν μπορώ να φανταστώ αν και απ' ότι ξέρω ο Niok δεν παίζει κιθάρα.
Παρακάτω έχω βάλει το κανάλι του.
Το πιο περασμένο Σάββατο έβαλα δορυφορική τηλεόραση στο σπίτι για να μπορώ να κάνω μπανιστήρι σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Μόνο τα free to air κανάλια είναι γύρω στα 800 από τα οποία ελλάχιστα αξίζουν. Το CNN international, το BBC international, το MTV Germany και άλλα παρόμοια είναι μερικά που σώζουν την κατάσταση. Από τα υπόλοιπα η συντριπτική πλειοψηφία στο δορυφόρο Hotbird είναι αράβικα και ιταλικά ενώ στον Astra πάρα πολλά είναι γερμανικά. Υπάρχουν και μερικά κινέζικα, ρώσικα, ταϊλανδέζικα, ισπανικά, γαλλικά, αμερικάνικα, αγγλικά, βαλκανικά κλπ. Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Θα δείτε παρακάτω.
Την περασμένη Πέμπτη είδα στο γερμανικό MTV τα EMA (European Music Awards) τα οποία έλαβαν μέρος στη γερμανική πρωτεύουσα, το Βερολίνο. Πολύ καλή διοργάνωση με ονόματα παγκόσμιου βεληνεκούς όπως: U2, Green Day, Beyonce, Jay Z, Shakira και πολλούς άλλους. Υπήρχε και ένα βραβείο για ευρωπαίους καλλιτέχνες. Κάθε ευρωπαϊκή χώρα εκπροσωπούνταν και από έναν τραγουδιστή, συγκρότημα ή μια τραγουδίστρια. Την Ελλάδα την εκπροσώπευε η Έλενα Παπαρίζου η οποία δεν κατάφερε να μπει στην τελική πεντάδα και το βραβείο το πήρε μια μπάντα που εκπροσώπευε την Τουρκία. Το βραβείο MTV που πήρε η Παπαρίζου, το πήρε ως καλύτερη καλλιτέχνιδα στην Ελλάδα και τίποτε παραπάνω (να το χωνέψουν μερικοί που βάλθηκαν να υπερβάλλουν σε όλα).
Από την επόμενη μέρα μέχρι και χθες (γι' αυτό γράφω αυτή την ανάρτηση) έχω διαβάσει σε διάφορα blogs ότι ξεχώρισε η παρουσία της Παπαρίζου, ότι έλαμψε η Έλλενα Παπαρίζου στην εκδήλωση, Ότι η Έλενα Παπαρίζου η Beyonce και η Shakira ήταν οι μόνες που ξεχώρισαν και άλλες τέτοιες πίπες.
Έχω μια ερώτηση προς όλους τους bloggers που έγραψαν αυτά τα ψεύδη και συνεχίζουν να γράφουν κατά καιρούς για δήθεν διεθνείς καριέρες της Βίσση, της Βανδή, του Σάκη και δεν ξέρω και 'γω ποιου άλλου: ΠΟΣΑ ΚΙΛΑ ΜΑΛΑΚΕΣ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;
Λοιπόν παληκάρια είδα όλη την εκδήλωση απ' ευθείας από το γερμανικό MTV χωρίς παρεμβολλές του αντίστοιχου ελληνικού καναλιού και η μόνη φορά που έδειξε την Παπαρίζου ήταν στο video clip του τραγουδιού της για πέντε δευτερόλεπτα όταν παρουσίαζαν τις ευρωπαϊκές συμμετοχές. Τίποτε άλλο.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πως αναπτερώνεται η εθνική σας περηφάνια και κοκορεύεστε με τέτοια πανηγύρια και λέγοντας ψέμματα. Η συντριπτική πλειοψηφία δεν κερδίζει απολύτως τίποτα λέγοντας ψέμματα στον κόσμο και αυτά που βλέπαμε και κοροϊδεύαμε στην τηλεόραση και τα μεσημεριανάδικα τα βλέπουμε και στη blogόσφαιρα.
Θέλετε να μάθετε ποιοι έλληνες κάνουν όντως παγκόσμια καριέρα (εξερουμένων των ελληνοαμερικανών, ελληνοαυστραλών κλπ.); Ο Ντέμης Ρούσος, η Νανά Μούσχουρη (η οποία έχει τις περισσότερες πωλήσεις album παγκοσμίως), ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, η Βίκη Λέανδρος σε μικρότερη κλίμακα και τα τελευταία χρόνια στο χώρο της metal σκηνής οι Rotting Christ τους οποίους καμία κουφάλα δεν αναφέρει ούτε στα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε. ούτε στο διαδύκτιο. Η συγκεκριμένη μπάντα έχει κάνει περιοδείες στην Ευρώπη, στις Η.Π.Α., στη λατινική Αμερική και στη Μέση Ανατολή. Μπείτε στο web site του γκρουπ να δείτε φωτογραφίες, videos ή να κατεβάσετε mp3s. Οι Rotting Christ θεωρούνται ως η καλύτερη black metal μπάντα στον κόσμο αλλά ένας δε βρέθηκε να το πει δημοσίως στα εγχώρια media (μη χέσω). Τα παιδιά δουλεύουν ασταμάτητα για πάνω από είκοσι χρόνια και ακόμα δε λένε να τους το αναγνωρίσουν εδώ στην Ελλάδα. Μόνο για υποτιθέμενες καριέρες κάποιων βιτρινάτων καλλιτεχνών(;)
Είναι αλήθεια ότι ζούμε έναν δεύτερο τηλεοπτικό οργασμό όσον αφορά τα realities. Αυτά τα τηλεπαιχνίδια που αντιμετωπίζουν τους παίκτες ως υποψήφια θύματα και πετάνε τους υποψήφιους και υποψήφιες στην τηλεοπτική αρένα όπου εκεί έρχονται αντιμέτωποι με τα αδηφάγα λιοντάρια-κριτές και τη λοιπή τηλεθέαση. Έχουμε τρεις κατηγορίες ριαλιτοπαίχνιδων. Την κατηγορία του ξεφτιλίσματος, την κατηγορία της ρουφιανιάς και την κατηγορία τηςσωτηρίας. Η πρώτη είναι εκείνη όπου τα θύματα εφόσον παρουσιάσουν το οποιοδήποτε ταλέντο τους καλούνται να υπομένουν όσα τους πούνε οι κριτές. Πρέπει να σκύβουν το κεφάλι και να μην έχουν άποψη. Να μην τολμάνε να φέρουν επιχειρήματα και να υφίστανται μια ξεφτίλα από τους κριτές. Κοινώς να είναι πιόνια και να μην έχουν προσωπικότητα. Οι τελευταίοι για χάρη της τηλεθέασης πρέπει να χλευάζουν τους υποψηφίους και όταν κάνουν μια αρνητική κριτική αυτή πρέπει να γίνεται με το λιγότερο ευγενικό και κόσμιο τρόπο ασκώντας ένα ψυχολογικό βιασμό στα θύματα.
Στη δεύτερη κατηγορία δεν υπάρχουν κριτές. Οι παίχτες διαγωνίζονται και βαθμολογούνται μεταξύ τους. Φυσικό επακόλουθο και συστατικό είναι η ρουφιανιά. Καρφιά, μπηχτές, γλειψίματα... απ' όλα έχει ο μπαξές είτε στα παιχνίδια που ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία που αφορούνε το φαγητό, που είναι και η κύρια θεματολογία, είτε ψάχνοντας το έτερον ήμισι σε αγρούς με ξεκατινιάσματα σε μια πολύ lounge ατμόσφαιρα, όπως παρουσιάζεται η αγροτική ζωή.
Στην τρίτη κατηγορία έχουμε δύο εκπομπές οι οποίες κατ' εμέ δε χρειάζονται να υπάρχουν για τον απλούστατο λόγο ότι χρησιμοποιούνε την απλή λογική. Η πρώτη καλείται να σώσει εστιατόρια που δεν έχουν πελατεία. Δεν είναι δύσκολο να σκεφτείς ότι για να δουλέψει ένα εστιατόριο πρέπει να υπάρχει καλό φαγητό, ποιότητα, καθαριότητα, διαφήμιση, ευχάριστο περιβάλλον και αγάπη για τη δουλειά με τους σωστούς συνεργάτες και υπαλλήλους. Η δεύτερη εκπομπή προσπαθεί να σώσει νοικοκυριά με οικονομικές δυσκολίες. Δε χρειάζεσαι να καλέσεις οικονομολόγο για να σου πει ότι χρειάζεται να βρεις δεύτερη δουλειά, να σφίξεις το ζωνάρι, να πουλήσεις ένα περιουσιακό στοιχείο και να αλλάξεις λίγο τον τρόπο ζωής σου για να μπορείς να αντεπεξέλθεις.
Όλοι οι τομείς της ζωής πρέπει να περάσουν από το τηλεοπτικό γυαλί κατά τους ιθύνοντες των media άσχετα με τι επιπτώσεις θα έχει όλο αυτό στο αναλώσιμο υλικό, τους απλούς ανθρώπους.
Ορισμένοι έχουν ξεφύγει για τα καλά. Ο Uri Geller (ναι αυτός ο κουταλοπνίχτης) νομίζει ότι είναι ο εξυπνότερος άνθρωπος του κόσμου και όλοι οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί είμαστε ντουγάνια. Την αρχή στη χώρα μας την έκανε ο Κώστας Χαρδαβέλας πριν μερικά χρόνια φέρνοντας τον στην εκπομπή που έχει και ασχολείται με U.F.O. Φαίνεται ο Uri ήταν το τιμώμενο U.F.O. Μετά έγινε ένας πανικός με μερικούς ευκολόπιστους που πήγαιναν να τον ακουμπήσουν για να πάρουν λιγάκι από τις δυνάμεις του και να γιατρέψουν τυχόν ασθένειες που έχουν αυτοί και οι οικείοι τους με ένα του άγγιγμα. Ψιλοξεχάστηκε το όλο θέμα μέχρι που ο ΑΝΤ1 έκανε το γνωστό τηλεπαιχνίδι "Ο διάδοχος του U.F.O. ...sorry... του Uli Geller".
