ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΕ ΛΕΝΕ ΓΚΡΙΝΙΑΡΗ...

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε διεξήχθησαν οι εξετάσεις του υπουργείου παιδείας (χαχαχα... καλό ε;) πιστοποίησης ξένων γλωσσών. Αν και στην Αγγλική κατέχω τα χαρτιά από άλλο φορέα (Ελληνοαμερικάνικη ένωση) κάποιοι γνωστοί μου με έβαλαν στην πρίζα ότι ενδέχεται στο μέλλον το υπουργείο να φέρει δυσκολίες ως προς την αναγνώριση τους. Φήμες; Δεν ξέρω. Ίσως. Έτσι πήρα την απόφαση να δώσω εξετάσεις και να πάρω την πιστοποίηση Γ1 (Advanced). Δυστυχώς το αντίστοιχο Proficiency δεν το δίνουν ακόμα. Έτσι το Φλεβάρη έκανα τα χαρτιά μου και έσκασα τα εβδομήντα ευρά (τόση είναι η ταρίφα) και περίμενα να περάσει ο καιρός.
Την περασμένη εβδομάδα πήρα τηλέφωνο στα γραφεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για να δω τι ώρα θα έδινα. Μου είπαν προφορικά το Σαββάτο στις δέκα το πρωί και γραπτά την Κυριακή στις οχτώ. Έρχεται το Σαββάτο και εγώ βρέθηκα στο σχολείο όπου διεξάγονταν οι εξετάσεις. Εκεί έμαθα ότι έγινε ένα μπέρδεμα και θα έδινα στις ενδεκάμιση. Τεσπα! Ευτυχώς το κινητό μου έχει ραδιόφωνο και άκουσα τον Αποστόλη από την Ελληνοφρένεια στον Σκάι. Πήγα να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό, ένα καφέ και μια τυρόπιτα από το κυλικείο και τα πλήρωσα τρισήμισι ευρά παρακαλώ. Υποτίθεται στα σχολεία αυτά τα προϊόντα είναι πιο φθηνά απ' έξω. Τρίχες! Φανταστείτε έναν κακόμοιρο γονιό που δουλεύει για εφτακόσια ευρώ να έχει δυο παιδιά στο σχολείο. Αυτό σημαίνει τουλάχιστο εκατό ευρώ χαρτζηλίκι για να φάνε κάτι τα παιδιά. Καλά τα ταπεράκια και τα τοστάκια από το σπίτι αλλά όταν όλα τα παιδιά παίρνουν από το κυλικείο δε γίνεται να κάνεις το δικό σου εξαίρεση και να το κάνεις να νιώθει μειονεκτικά. Δε μπορείς να παίζεις με την ψυχολογία του παιδιού. Με αυτές τις σκέψεις έφτασε η ώρα για να πάω να δώσω προφορικά.
Αμ δε! Μου ανακοίνωσαν ότι δε μπορώ να δώσω εξετάσεις γιατί κάποιος ηλίθιος πετούσε αετό όταν έγραφε τιος καταστάσεις με αποτέλεσμα το επίθετο μου να υπάρχει στις καταστάσεις κάπως διαφορετικά. Δείχνω την ταυτότητα μου και το δελτίο εξεταζόμενου που είχα για να δούνε ότι εκεί το όνομα μου ήταν γραμμένο σωστά. Τους είπα ότι και στις καταστάσεις που ήταν αναρτημένες έξω το όνομα μου ήταν γραμμένο και πάλι σωστά. Ο καθένας έλεγε το κοντό του και το μακρύ του. Από οργάνωση μηδέν. Όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι χωρίς λόγο και δε μπορούσαν να συνεννοηθούνε μεταξύ τους. Βλέποντας ότι η ευγένεια δεν αποδίδει έβαλα σε εφαρμογή το plan B. Φωνές και βρισίδι. Αλάνθαστη συνταγή. Σας τη συνιστώ. Μέσα σε πέντε λεπτά βρέθηκα στην αίθουσα να δίνω εξετάσεις.
Την επόμενη μέρα (Κυριακή) δίναμε γραπτά και listening. Η ανοργανωσιά έδινε ρεσιτάλ! Οι επιτηρητές δεν ήξεραν τι τους γινόταν. Συζητούσαν μεταξύ τους σα να βρίσκοταν σε καφενείο αδιαφορώντας για τους εξεταζόμενους. Στο listening τα έδωσαν όλα. Μας έβαλαν να γράψουμε χωρίς να μας δώσουν τα φυλλάδια με τις ερωτήσεις. Όταν κάποιοι το επισήμαναν φάνηκε η ασχετοσύνη τους εφόσον δεν ήξεραν καν ότι υπήρχαν φυλλάδια με τις ερωτήσεις. Ο αντίλαλος που δημιουργήθηκε από τα τεράστια ηχεία έκανε την κατανόηση δυσκολότερη. Η ένταση αυξομειώνοταν και ο ήχος ήταν χάλια (σα να είχε παράσιτα). Για να καταλάβαινε κάποιος έπρεπε να έχει αυτί - κομάντο.
Εν ολίγοις: Οργάνωση μηδέν και όλοι οι παρευρισκόμενοι υπεύθυνοι και επιτηρητές για τις εξετάσεις βρίσκονταν στον πλανήτη Γκούφη. Τόσα χρόνια βρίσκομαι στην Ελλάδα και δεν υπάρχει έστω και μια φορά που να λειτούργησε κάτι σωστά στο δημόσιο τομέα.
Υ.Γ.: Οι αναρτήσεις του παρόντος blog έχουνε ψιλοαραιώσει γιατί ετοιμάζω κάτι. Ελπίζω σε λίγες μέρες να είναι έτοιμο και να σας το παρουσιάσω.