ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΑΚΟΜΑ

...και συνεχίζω από χθες... όσο καιρό έλειπα συνειδητά από την blogόσφαιρα είπα να χαλαρώσω γιατί τα νεύρα μου έγιναν κρόσσια με την ελληνική πραγματικότητα που έχουμε δημιουργήσει όλοι μας και με το πολιτικό δούλεμα που τρώμε.
   Επιδόθηκα στο αγαπημένο μου άθλημα: Σαφάρι εργασίας. Με μεγάλη περηφάνια σας ανακοινώνω ότι τους τελευταίους 79 μήνες δούλεψα συνολικά τους δώδεκα. Αυτό είναι τρελό τζακ ποτ... "και αν σου κάτσει;" που λέει η διαφήμιση.
   Ταυτόχρονα έβλεπα το ξεπούλημα της χώρας και το δούλεμα προς τους κατοίκους αυτής της χώρας από τους πολιτικάντηδες σε ψιλό γαζί style και από την τσατίλα να τρελαίνομαι. Τα τηλεβρωμοκάναλα έγιναν πιο εμετικά από ποτέ και όλοι μας θιασώτες του ξέφρενου παραλογισμού που βιώνουμε.
   Κάπου εκεί ήρθε στη ζωή μας ένα μεσημέρι η Μάγια. Η Μαγιούλα μας. Ένα καταπληκτικό και συνάμα ταλαιπωρημένο πλάσμα που δεν πείραξε ποτέ κανένα και η ντεμέκ "ανθρωπιά" της έκατσε βαριά έτσι ώστε να τη χάσουμε μετά από εννέα μήνες αφότου την υιοθετήσαμε. Παραθέτω μερικές φωτογραφίες της παρακάτω.
   Χάρη στη Μάγια είδαμε και έναν άλλο κόσμο πολύ πονεμένο. Αυτόν των αδέσποτων ζώων. Χάρη σε αυτή γνωρίσαμε γιατρούς (δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία αυτών) που πάνω απ' όλα είναι το χρήμα και ο όρκος του Ιπποκράτη έχει εξατμιστεί προ πολλού. Χάρη στο Μαγιουλάκι μας είδαμε πόσο απάνθρωποι είμαστε οι άνθρωποι ακόμα και χωρίς λόγο. Έτσι! Απλά για να ξεσπάσουμε κάπου χωρίς λόγο προκαλούμε τον πόνο. Πολλοί ακόμα για να χορτάσουν με μια στιγμιαία διεστραμμένη ευτυχία.
   Θα σας μιλήσω εκτενέστερα για τη Μαγιούλα μου σε άλλη ανάρτηση, χάρη στην οποία σήμερα έχω την Alma μου και τη Blackie μου. Άλλα δύο καταπληκτικά δημιουργήματα του Ύψιστου που γνώρισαν την απανθρωπιά από τους πρώτους μήνες της ζωής τους.
   Όλο αυτό το διάστημα που μοίρασα μεταξύ αναζήτησης εργασίας, σπουδών, ραδιοφώνου και ζωοφιλίας συνειδητοποίησα ότι η κρίση μας έχει κάνει σε πάρα πολλούς τομείς περισσότερο εσωστρεφείς, πιο κουμπωμένους και δεν κοιτάμε τον διπλανό μας αν υποφέρει ή όχι. Απλά κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας. Δεν κοιτάμε παραπέρα από την εξώπορτα του σπιτιού μας. Περίεργο. Περίμενα να συμβεί το αντίθετο.
   Αυτά για την ώρα... Τα ξαναλέμε αύριο... Στη συνέχεια απολαύστε τη Μαγιούλα μου. Για περισσότερες φωτό επισκευθήτε το φατσαμπούκι μου.

ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

 

   Γεια σας φίλοι,
   Μετά από δύο χρόνια και κάτι ξαναγράφω στο ιστολογιάκι μου... Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θα δείτε αυτή την ανάρτηση αλλά να ξέρετε ότι σας θυμάμαι όλους. Με κάποιους κράτησα επικοινωνία με άλλους όχι αλλά σίγουρα σας θυμάμαι. Πολλά έγιναν μέσα σε αυτά τα  χρόνια που έλειψα από τη διαδικτυακή γωνιά μου.
   Ο λόγος που σταμάτησα να γράφω είναι ότι μπάφιασα να λέω τα ίδια και τα ίδια και να επαναλαμβάνομαι. Χρειαζόμουν αυτό το μακρύ διάλειμμα για να κάνω και κάποιες πράξεις (να μην είμαστε μόνο λόγια). Θα τα πούμε όμως εκτενέστερα μέσα από διάφορες αναρτήσεις.
   Γνωρίζω αρκετά καλά τον εαυτό μου και ήξερα ότι θα μου ερχόταν η επιθυμία να ξαναγράψω, γι' αυτό το λόγο δε διέγραψα το blog. Μπορώ να πω ότι ξαναγέμισαν οι μπαταρίες της δήθεν συγγραφικής μου ικανότητας και ευελπιστώ ότι στο εγγύς μέλλον θα ξαναβρεθούμε να τα λέμε όπως και παλιά, αν όχι με όλους, με τους περισσότερους.
   Για την ώρα μπορείτε να με βρείτε στο www.bonjoviwebradio.com. Είναι ένας αγγλόφωνος διαδικτυακός ραδιοφωνικός θεματικός σταθμός (το φανερώνει και το όνομα του) που εκπέμπει όλο το εικοσιτετράωρο όλο το χρόνο τα τελευταία δύο χρόνια.
   Επίσης είμαι υπερήφανος πατέρας δύο (μη βιάζεστε) θηλυκών ημίαιμων σκύλων. Υπήρξε και άλλο ένα αλλά δυστυχώς έμεινε μαζί μας μόνο εννιά μήνες και μετά μας άφησε για άλλους καλύτερους τόπους, διότι η απανθρωπιά εδώ πέρα δεν έχει όριο.
   Το λοιπόν παίδες αυτά για την ώρα... Είναι ήδη αργά και πρέπει να πάμε για νανάκια... Τα λέμε από αύριο. Ο άσωτος επέστρεψε...