ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΑΚΟΜΑ

...και συνεχίζω από χθες... όσο καιρό έλειπα συνειδητά από την blogόσφαιρα είπα να χαλαρώσω γιατί τα νεύρα μου έγιναν κρόσσια με την ελληνική πραγματικότητα που έχουμε δημιουργήσει όλοι μας και με το πολιτικό δούλεμα που τρώμε.
   Επιδόθηκα στο αγαπημένο μου άθλημα: Σαφάρι εργασίας. Με μεγάλη περηφάνια σας ανακοινώνω ότι τους τελευταίους 79 μήνες δούλεψα συνολικά τους δώδεκα. Αυτό είναι τρελό τζακ ποτ... "και αν σου κάτσει;" που λέει η διαφήμιση.
   Ταυτόχρονα έβλεπα το ξεπούλημα της χώρας και το δούλεμα προς τους κατοίκους αυτής της χώρας από τους πολιτικάντηδες σε ψιλό γαζί style και από την τσατίλα να τρελαίνομαι. Τα τηλεβρωμοκάναλα έγιναν πιο εμετικά από ποτέ και όλοι μας θιασώτες του ξέφρενου παραλογισμού που βιώνουμε.
   Κάπου εκεί ήρθε στη ζωή μας ένα μεσημέρι η Μάγια. Η Μαγιούλα μας. Ένα καταπληκτικό και συνάμα ταλαιπωρημένο πλάσμα που δεν πείραξε ποτέ κανένα και η ντεμέκ "ανθρωπιά" της έκατσε βαριά έτσι ώστε να τη χάσουμε μετά από εννέα μήνες αφότου την υιοθετήσαμε. Παραθέτω μερικές φωτογραφίες της παρακάτω.
   Χάρη στη Μάγια είδαμε και έναν άλλο κόσμο πολύ πονεμένο. Αυτόν των αδέσποτων ζώων. Χάρη σε αυτή γνωρίσαμε γιατρούς (δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία αυτών) που πάνω απ' όλα είναι το χρήμα και ο όρκος του Ιπποκράτη έχει εξατμιστεί προ πολλού. Χάρη στο Μαγιουλάκι μας είδαμε πόσο απάνθρωποι είμαστε οι άνθρωποι ακόμα και χωρίς λόγο. Έτσι! Απλά για να ξεσπάσουμε κάπου χωρίς λόγο προκαλούμε τον πόνο. Πολλοί ακόμα για να χορτάσουν με μια στιγμιαία διεστραμμένη ευτυχία.
   Θα σας μιλήσω εκτενέστερα για τη Μαγιούλα μου σε άλλη ανάρτηση, χάρη στην οποία σήμερα έχω την Alma μου και τη Blackie μου. Άλλα δύο καταπληκτικά δημιουργήματα του Ύψιστου που γνώρισαν την απανθρωπιά από τους πρώτους μήνες της ζωής τους.
   Όλο αυτό το διάστημα που μοίρασα μεταξύ αναζήτησης εργασίας, σπουδών, ραδιοφώνου και ζωοφιλίας συνειδητοποίησα ότι η κρίση μας έχει κάνει σε πάρα πολλούς τομείς περισσότερο εσωστρεφείς, πιο κουμπωμένους και δεν κοιτάμε τον διπλανό μας αν υποφέρει ή όχι. Απλά κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας. Δεν κοιτάμε παραπέρα από την εξώπορτα του σπιτιού μας. Περίεργο. Περίμενα να συμβεί το αντίθετο.
   Αυτά για την ώρα... Τα ξαναλέμε αύριο... Στη συνέχεια απολαύστε τη Μαγιούλα μου. Για περισσότερες φωτό επισκευθήτε το φατσαμπούκι μου.