Η ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η πολυπολιτισμικότητα είναι πια μέρος της ελληνική πραγματικότητας. Αυτό είναι αλήθεια. Το πρόβλημα είναι ότι το κράτος δεν είναι τόσο οργανωμένο. Τι εννοώ; Ότι έχουμε πρόβλημα με τη λαθρομετανάστευση είναι αλήθεια, αλλά παρόμοιο πρόβλημα υπάρχει και στην Ισπανία, στην Ιταλία, στις Η.Π.Α. και αλλού. Δεν είμαστε η χώρα της επαγγελίας και έχουμε πολλά στραβά στην κοινωνία μας (ανεργία, γραφειοκρατία,ακρίβεια κ.α.). Που να βολευτούν και οι λαθρομετανάστες!
Εκτός όμως από τους λαθρομετανάστες υπάρχουν και οι νόμιμοι οικονομικοί μετανάστες και οι πολιτικοί πρόσφυγες. Πολλοί από αυτούς ζούνε για δεκαετίες στη χώρα μας, έχουν κάνει δικές τους δουλειές, οικογένειες και είναι μέρος της ελληνικής πραγματικότητας. Τα παιδιά τους όμως έχουν σοβαρό πρόβλημα με τα χαρτιά. Δεν μπορούνε να έχουνε ελληνικό διαβατήριο (άσχετα αν γεννήθηκαν εδώ και γνωρίζουν ως μητρική γλώσσα την ελληνική) ούτε άλλα χαρτιά. Αυτό συνεπάγεται ότι μετά το σχολείο ή το πανεπιστήμιο (δηλαδή με την ενηλικίωση τους) χαρακτηρίζονται ως μετανάστες και αν δε βρούνε δουλειά μέσα σ' ένα χρόνο πρέπει να επιστρέψουν στην πατρίδα των γονέων τους (άσχετα αν πολλά από αυτά τα παιδιά έχουν δει τις πατρίδες των γονιών τους μόνο σε φωτογραφίες). Χωρίς χαρτιά και διαβατήριο δεν μπορούνε να κάνουν και πολλά πράγματα τα παιδιά αυτά. Είναι εγκλωβισμένα σ' ένα καθεστώς ημιπαρανομίας.
Αυτά τα προβλήματα δημιουργούνται γιατί στην Ελλάδα ισχύει το Δίκαιο του αίματος και όχι το Δίκαιο του τόπου γεννήσεως.
Δίκαιο του αίματος είναι ότι ακόμα και κάποιος πολίτης άλλης χώρας αν έχει ελληνικές ρίζες από κάποιον παππού ή προπάππο και μπορεί να το αποδείξει παίρνει ελληνικό διαβατήριο και αυτομάτως έχει την ελληνική ιθαγένεια(άσχετα ανδε μιλάει γρι ελληνικά και δεν επισκε΄φτηκε ποτέ την Ελλάδα). (Στην Ολυμπιάδα του 2004 στις ομάδες baseball και softball και όχι μόνο, το ελληνικό κράτος έδωσε εν μια νυκτί ελληνικά διαβατήρια σε αμερικανούς και αμερικανίδες τρίτης και τέταρτης γενιάς, για να συσταθούν οι παραπάνω ομάδες).
Δίκαιο του τόπου γέννησης είναι ότι παίρνεις διαβατήριο της χώρας όπου γεννήθηκες. Κάτι που ισχύει σε πολλές χώρες (Η.Π.Α.,Αυστραλία κ.α.). Σίγουρα αυτό είναι η πιο απλή και η καλύτερη λύση.
Για να πάρει κάποιος μετανάστης ή πρόσφυγας την ελληνική υπηκοότητα και ότι συνεπάγεται αυτή (ελληνικό διαβατήριο, χρέη στην τράπεζα, ανεργία,αφραγκία κλπ.) πρέπει να περάσουν 8 με 10 χρόνια στην καλύτερη περίπτωση. Πολλές φορές η αναμονή κρατάει περισσότερο. Η ανανέωση της πράσινης κάρτας (άδειας παραμονής) κοστίζει και οικονομικά (παράβολο και μεροκάματα που χάνεις με τη γραφειοκρατία) και ψυχικά γιατί τρώει η αγωνία τους ανθρώπους αυτούς για το αν θα πάρουν παράταση παραμονής στην Ελλάδα ή όχι και πρέπει να παρουσιάζουν κάποιον αριθμό ενσήμων (εδώ οι έλληνες δεν έχουμε ένσημα και ζητάμε από τους ξένους).
Βέβαια η κομπίνα της παράτασης διαμονής στη χώρα είναι μια καλή μπίζνα. Είναι μία από τις κότες που κάνουν χρυσά αυγά. Τι εννοώ; Το ελληνικό κράτος δύσκολα θα καταργήσει ή θα αλλάξει κάτι τόσο οικονομικά κερδοφόρο.