Η ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ

Στην πολυκατοικία που μένω επικρατεί το χάος. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για τίποτα και ο καθένας κάνει του κεφαλιού του. Είναι μεγάλη με πάνω από εξήντα μαγαζιά και διαμερίσματα. Όποτε όμως έχουμε γενική συνέλευση πάνω από πέντε με έξι νοματαίοι δε μαζευόμαστε. Αποκορύφωμα ήταν η τελευταία λίγο πριν τα χριστούγεννα όπου ο μοναδικός παρευρισκόμενος στη συγκέντρωση - συνέλευση ήμουν εγώ. Ως και ο διαχειριστής ήταν άφαντος.
   Υπάρχουν άτομα που χρωστάνε κοινόχρηστα εδώ και χρόνια με αποτέλεσμα να μαζευτούνε πολλά χρέη στην εταιρία διαχείρησης. Κάποιοι χρωστάνε ως και €4.500 επειδή δεν πληρώνουν κοινόχρηστα. Μια ιδιοκτήτρια που νοικιάζει το διαμέρισμα της σε έναν από αυτούς μένει στην Κύπρο, έγινε δυο φορές δικαστήριο ερήμην της (δεν παρουσιάστηκε η μανδάμ) και πρόκειται να της πάρουν το διαμέρισμα με κατάσχεση και δεν της καίγεται καρφάκι. Στον τέταρτο έχουν έρθει και στριμωχτεί εφτά Βούλγαροι σε ένα μικρό διαμέρισμα και θεωρούνε το ασανσέρ αποκλειστικότητα δική τους με αποτέλεσμα να το δεσμεύουν στον τέταρτο όροφο ακόμα και όταν δεν το χρειάζονται. Κάποιοι άλλοι φρόντισαν να στολίσουν με γκράφιτι τις εισόδους. Τσεκαρισμένο ότι είναι από την πολυκατοικία.
   Η πολυκατοικία έχει δυο εισόδους οι οποίες βρίσκονται σε μια στοά σχήματος γάμα επειδή είναι γωνιακή. Πριν δυο χρόνια βάλαμε καγκελόπορτες για να σταματήσει να γίνεται πάρκιγκ και να σταματήσουν κάποιοι να μπαίνουν και να κατουράνε. Τζάμπα τα λεφτά. Πάλι πάρκιγκ έμεινε με πρώτο και καλύτερο καταχραστή του χώρου τον ίδιο το διαχειριστή.
   Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το καλό της πολυκατοικίας. Το μόνο που ενδιαφέρει τους περισσότερους ένοικους είναι να κοιτάνε από το ματάκι της πόρτας για το ποιος μπαίνει και βγαίνει από το σπίτι του, με ποιον, τι κάνει και τι ώρα. Μια μικρογραφία της Ελλάδας δηλαδή.
   Πριν δύο μέρες ήρθαν καθυστερημένα τα κοινόχρηστα. 175 ευρώ γαμώ το κέρατο μου και το σπίτι μου δεν ξεπερνά τα 65 τετραγωνικά. Γιατί; Επειδή κάποιοι μαλακίζονται αγρίως. Το Νοέμβρη και το Δεκέμβρη που είχαμε περισσότερες κρύες μέρες τα καλοριφέρ δεν έκαιγαν τόσο πολύ και πλήρωνα 70 και 80 ευρώ. Το Γενάρη που έσπασαν τα κρύα με εξαίρεση δυο μέρες πήγε ο τρόμπας ο διαχειριστής και έβαλε πετρέλαιο για €6.500 και καίει τα καλοριφέρ τρεις φορές την ημέρα, ακόμα και το μεσημέρι που ο ήλιος είναι ντάλα. Για να μπορέσουμε να κάτσουμε στο σπίτι πρέπει να έχουμε τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές συνέχεια γιατί και η υπερβολική ζέστη δεν υποφέρεται.
   Το κουφό είναι ότι η εταιρία που εκδίδει τα κοινόχρηστα μας καπελώνει με 16 ευρώ μινιαίως αλλά από υπηρεσίες είναι μάπα. Τις περισσότερες φορές καίγονται οι λάμπες στους διαδρόμους και αργούνε να τις αλλάξουν με αποτέλεσμα να είμαστε στα σκοτάδια ή να τις αλλάζουμε εμείς. Το συνεργείο καθαρισμού αποτελείται από ηπερήρωες (batman, superman, spiderman κ.α.). Δεν εξηγείται αλλιώς πότε προλαβαίνουν να καθαρίσουν μια τόσο μεγάλη οικοδομή.Όταν φύγουν αν καλοκοιτάξει κανείς θα δει ότι έχουν κάνει πασαλείμματα. Όλα επιφανειακά. Και που διαμαρτυρηθήκαμε στην εταιρία δεν είδαμε καμία αλλαγή προς το καλύτερο. Μόνο λεφτά να παίρνουν. Το καλύτερο με αυτήν την εταιρία ξέρετε ποιο είναι; Ότι είναι η ίδια που μας εφοδιάζει με πετρέλαιο. Με την αδιαφορία των ενοίκων καταλαβαίνετε τι μπέρδεμα γίνεται εκεί πέρα.
   Τώρα καλούμαι για αυτό το μήνα να πληρώσω με το επίδομα του ΟΑΕΔ τα πάγια του μήνα (ΟΤΕ, νερό κοινόχρηστα, κινητό, Κωτσόβολος κλπ.) €385. Στο σπίτι μαζί με το μισθό της γυναίκας μπαίνουν 1100 ευρά. Βάλε παράβολα για προκηρύξεις, βάλε παράβολα για εξετάσεις ξένης γλώσσας (από €70 το παράβολο για κάθε περίπτωση) και δίπλωμα για μηχανάκι για να έχω μερικά μόρια παραπάνω, βάλε βενζίνη για το αυτοκίνητο για να βγαίνω στη γύρα και να ψάχνω δουλειά, super market, καθαριστικά για το σπίτι, όλο και κάτι έκτακτο βγαίνει και στο τέλος δεν περισσεύει τίποτα.
   Έκανα περικοπές αλλά δε βλέπω χαΐρι. Κόπηκε η κυριακάτικη εφημερίδα, κόπηκαν κατά 95% οι παραγγελίες από ντελιβεράδικα, κάτι περιοδικά για υπολογιστές που έπαιρνα κάθε μήνα κόπηκαν και αυτά, βενζίνη σπαταλάω μόνο όταν υπάρχει ανάγκη, η έξοδος έγινε είδος υπό εξαφάνιση (όχι ότι βγαίναμε συχνά, εκεί που βγαίναμε δυο με τρεις φορές το μήνα τώρα βγαίνουμε μία και αν τύχει), στο super market όλα μετρημένα με το γραμμάριο και για ρουχισμό δεν το συζητάμε.
   Όπως θα έλεγε και το παιδί μου (αν είχα): Ω, τι κόσμος είναι αυτός μπαμπά! Και 'γω θα του απαντούσα: Δεν είναι κόσμος αυτός παιδί μου, μπουρδέλο είναι!