RADIO SHOW

"Εδώ ο κόσμος καίγεται..." θα μου πείτε και ίσως να έχετε και δίκιο. Τι να κάνουμε όμως; Το ραδιόφωνο είναι έρωτας, μικρόβιο, όπως θέλετε πείτε το. Από πιτσιρικάς άκουγα πολύ ραδιόφωνο. Είχα τις αγαπημένες μου εκπομπές και τους αγαπημένους μου σταθμούς.
Μόλις μπήκα στην εφηβεία με ένα φίλο κάναμε ένα δικό μας πειρατικό και ρημάξαμε το σήμα σε όλες τις τηλεοράσεις της γειτονιάς. Μέχρι να το καταφέρουμε αυτό όταν πρωτοπήραμε τον πομπό άθελα μας εκπέμπαμε στη μπάντα των FM την οποία χρησιμοποιούνε τα αεροπλάνα. Το πείραμα της Φιλαδέλφιας σας λέω!
Μετά πήγα σε διάφορους ιδιωτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Στο τζάμπα εννοείται. Στη επαρχία λίγο χλωμό να σε πληρώσει κάποιος ιδιωτικός ραδιοφωνικός σταθμός έστω και με τη μορφή χαρτζιλικίου. Δε με πείραζε όμως... Είχα μεράκι όπως και οι υπόλοιποι και δεν το κάναμε για τα λεφτά. Έγιναν ωραίες καταστάσεις στα studios. Από εκπομπές μέχρι σουβλακομαζώξεις και ρετσινοποσίες!
Μετά ήρθε το διάλειμμα κάποιων ετών. Δουλειά, υποχρεώσεις, κάποια ταξίδια στο εξωτερικό με κράτησαν μακριά από κονσόλες, studios και μικρόφωνα. Όταν βρέθηκε ο διαθέσιμος χρόνος που θα τον σπαταλούσα ραδιοφωνικά παλιοί γνωστοί και ιδιοκτήτες ιδιωτικών ραδιοφωνικών σταθμών που κάποτε με παρακαλούσαν να πάω στα μετερίζια τους μου γύρισαν την πλάτη και βρέθηκα στην απ' έξω. Ένας από τους λόγους είναι ότι πολλοί παίρνουν πιτσιρικάδες που κάνουν και αγγαρείες αρκεί να κάνουν το ψώνιο τους για να ρίξουν καμία γκόμενα. Με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν (η συντριπτική πλειοψηφία των τοπικών ιδιωτικών ραδιοφωνικών σταθμών) να μην έχουν ούτε πεντακόσιους ακροατές όλοιθ μαζί.
Το internet όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα σερνότανε σα σακάτης. Με τα χρόνια όμως αυξήθηκαν οι ταχύτητες και έτσι μας επιτρέπεται να κάνουμε διάφορα πράγματα στο διαδύκτιο. Με το DSL έτσι όπως είναι σήμερα (θα μπορούσε να ήταν και καλύτερο), με το κατάλληλο software, μια κονσόλα, ένα επαγγελματικό μικρόφωνο και δύο υπολογιστές έστησα το δικό μου ραδιόφωνο. Δωρεάν (God bless internet), παίζω ότι θέλω, ότι ώρα θέλω και δεν κάνω μάγκα κανέναν με το ψώνιο μου (ο τζάμπας πέθανε και ο αδερφός του δε χαρίζει!).
Από 'δω και πέρα το μόνο που χρειάζεται είναι μεράκι και έμπνευση. Και επειδή πάντα μου αρέσει να δημιουργώ παρά να αντιγράφω ετοιμάζω μια σειρά εκπομπών που θα αναφέρεται στη Μικρασιατική καταστροφή μιας και από τα τέλη Αυγούστου μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου που είναι ημέρες μαύρης επετείου και μνήμης. Οι εκπομπές θα είναι επενδυμένες με μικρασιάτικη μουσική, Σμυρνέικα, πρώτες ηχογραφήσεις αλλά και μεταγενέστερες διασκευές, με αφηγήσεις ιστορικού υλικού, αναφορές στα τότε χρόνια (πριν και μετά τη Μικρασιατική καταστροφή) για το πως ήταν η ζωή, αναφορές στην τότε πολιτική σκηνή, ποιοι κινούσαν τα νήματα, ποιοι φταίξανε, τα λάθη, ποιοι ήταν οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί της Ελλάδας.
Η αλήθεια είναι πως ενώ το φανταζόμουν σχετικά εύκολο το όλο εγχείρημα μόλις χθες κατάλαβα πόση δουλειά χρειάζεται. Μόνο για να ξεχωρίσω κάποια αποσπάσματα από τα βιβλία που έχω (και είναι και πολλά) σχετικά με τη Μικρασιατική καταστροφή χρειάζονται μέρες. Μετά ψάρεμα στο διαδύκτιο, οργάνωση του μουσικού αρχείου, των ηχητικών ντοκουμέντων, χώρισμα των εκπομπών σε θεματολογίες, εύρεση υλικού από φίλους, γνωστούς και όχι μόνο...
Ελπίζω να βγει καλό το αποτέλεσμα. Θέληση και μεράκι υπάρχουν. Οι ακριβείς ημερομηνίες των εκπομπών και ο αριθμός των εκπομπών θα ανακοινωθούνε αργότερα αλλά σίγουρα οι εκπομπές θα λάβουνε μέρος μετά το δεκαπενταύγουστο. Κάντε κλικ πάνω στο hackaday 's web radio για να μεταφερθείτε στο διαδυκτιακό ραδιόφωνο.

Η ΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΠΙΑΣΕ ΠΑΤΟ

Δεχόμαστε συγχαρητήρια! Πατώσαμε ως κοινωνία για άλλη μια φορά. Η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια αποδεικνύει περίτρανα πόσο σάπιο είναι το σύστημα στην Ελλάδα και πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του.
Δε μ' ενδιαφέρει αν ήταν δημοσιογράφος, αν ήταν ιδιοκτήτης του Τροκτικού, αν είχε λεφτά, αν ήταν φτωχός ή οτιδήποτε άλλο. Με συγκλονίζει πόσο μηδαμινή αξία έχει η ανθρώπινη ζωή σύμφωνα με τα standards κάποιων.
Αν τα λεγόμενα σου δεν αρέσουν σε κάποιους τότε αυτοί σε βγάζουν από τη μέση με συνοπτικές διαδικασίες. Πάνω απ' όλα τα συμφέροντα είτε αυτά είναι οικονομικά είτε είναι πολιτικά είτε οτιδήποτε άλλο! Τι σημασία έχει που θα αφήσουν μια έγγυο γυναίκα χήρα με ένα δίχρονο παιδάκι; Τίποτα. Φοράς στο έγκλημα τη μάσκα της τρομοκρατίας και καθάρισες! Μετά το θέμα παίρνει και πολιτικές διαστάσεις και η δικαιοσύνη θα αποδωθεί του αγίου ποτέ.
Μ' αρέσει που αποκαλούμε άλλους τριτοκοσμικούς ενώ εμείς είμαστες χειρότεροι. Φοβόμαστε να ταξιδεψουμε σε κάποιες χώρες για να μη μας συμβούνε αυτά που γίνονται εδώ πέρα με ρυθμούς ρουτίνας.
Η μετοχή της ζωής χτύπησε limit down χθες το πρωί για άλλη μια φορά! Να μας χαιρόμαστε!

ΠΕΡΙ ΜΟΥΝΤΙΑΛ

Εδώ και μια εβδομάδα που τέλειωσε το μουντιάλ περίμενα ότι θα νιώθω ένα κενό στο τηλεοπτικό τοπίο αλλά τελικά δε συνέβει κάτι τέτοιο. Ίσως να φταίει η κάκιστη ποιότητα (κατ' εμέ) του τελευταίου μουντιάλ (και πρώτου που διεξήχθει στην Αφρικάνικη ήπειρο).
Τέσσερα χρόνια περίμενα για τη μεγαλύτερη γιορτή του ποδοσφαίρου και τελικά η συνολική εικόνα ήταν απογοητευτική. Οι μεγάλες παραδοσιακές δυνάμεις της στρογγυλής θεάς είχαν τα χάλια τους. Η εθνική ομάδα της Γαλλίας κόντεψε να διαλυθεί πριν ολοκληρώσει τους αγώνες των ομίλων. Η Αγγλία άφαντη όπως και το Καμερούν. Η Βραζιλία ανύπαρκτη. Η Ιταλία κατάφερε να πετύχει το απόλυτο τίποτα. Τα περισσότερα παιχνίδια ήταν σκέτη απογοήτευση. Για μένα ένα από τα καλύτερα παιχνίδια ήταν αυτό που έπαιξε η εθνική Ελλάδας με τη Νιγηρία. Και οι δυο ομάδες πρόσφεραν ένα δυναμικό και γρήγορο παιχνίδι. Η διαιτησία; Είχε τα μαύρα της τα χάλια. Λάθη επί λαθών και ξανά λάθη.
Άλλο θέμα είναι αυτό με τις βουβουζέλες. Έλεος! Εκτός του ότι ήταν ένας σπαστικός ήχος και εκνευριστικός όσο δεν πάει, δυσκόλευε τη συνεννόηση μεταξύ των παικτών των ομάδων και πολλές φορές τα σφυρίγματα των διαιτητών ακούγοταν με δυσκολία ή δεν ακουγόταν καθόλου. Καταλαβαίνω ότι είναι ένα μέρος της κουλτούρας των νοτιοαφρικανών και καλά έκαναν και το πρόβαλαν αλλά και αυτοί θα έπρεπε να σεβαστούνε τους επισκέπτες τους και τα εκατομύρια τηλεθεατών και να μη μας σπάνε τα νεύρα. Η FIFA έπρεπε να τις απαγορεύσει μετά τη φάση των 32. Αν αυτό γινόταν σε ευρωπαϊκό έδαφος ή αλλού θα επενέβαινε δραστικά από το πρώτο παιχνίδι.
Πιστεύω ότι οι διοργανωτές στη Νότια Αφρική δεν κατάφεραν τα καλύτερα. Αμφιβάλλω αν αυτή χώρα κέρδισε μελλοντικούς επισκέπτες που θα την επέλεγαν για τουριστικό προορισμό. Όταν ακούς ότι σε κλέβουν μέσα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου σου και ότι το βράδυ το πιο συνετό είναι να μην κυκλοφορείς έξω για την προσωπική σου αφάλεια αυτά είναι αρκετά για να σε αποτρέψουν (αυτό το τελευταίο το διάβασα σε διάφορα ξένα web sites).

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΠΑΝΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Την Κυριακή που μας πέρασε πήγαμε στη θάλασσα για να δείξουμε και στους επισκέπτες μας πως είναι τα ελληνικά κύματα. Ένιωθα περηφάνια γιατί η θάλασσα και ο ήλιος είναι από τα λίγα πράγματα που έμειναν στην Ελλάδα και δε μετανάστευσαν σε κάποια άλλη για καλύτερο μέλλον. Βέβαια μετά καταντράπηκα και δεν ήξερα που να κρυφτώ.
Η μέρα ήταν ζεστή και ο ουρανός καταγάλανος. Έτσι ξεκινήσαμε με μεγάλη όρεξη για την παραλία. Θα κάναμε το πρώτο μας μπάνιο για φέτος. Ένα από τα λίγα που προβλέπονται. Όταν φτάσαμε γινόταν ο χαμός. Στην αρχή πήραμε ψάθες, ομπρέλες, ρακέτες και είπαμε να μην πάμε σε κάποια οργανωμένη παραλία γιατί θα μας έπιαναν τον κώλο. Από το σκουπιδαριό που βρήκαμε όμως αηδιάσαμε και έτσι πήγαμε τελικά σε οργανωμένη.
Η κωλοφαρδία μας ήταν μεγάλη. Με το που φτάσαμε βρήκαμε κατευθείαν ξαπλώστρες. Μιλάμε για δώδεκα η ώρα το μεσημέρι που ο ήλιος είναι ντάλα και στις παραλίες γίνεται το αδιαχώρητο. Κλασικά έπρεπε να παραγγείλουμε, να μας τσιβικώσουνε για να έχουμε δικαίωμα στις ξαπλώστρες. Τεσπα! Η μουσική βαρούσε πιο δυνατά απ' ότι βαράνε τα βράδια τα night clubs. Αποτέλεσμα; Να μη μπορούμε να σταυρώσουμε κουβέντα. Η συνεννόηση γινόταν με νοήματα. Εφόσον αρνηθήκαμε σε καμιά τριανταριά μετανάστες από Αφρική, Πακιστάν και Μπαγκλαντές τις προσφορές τους ξαπλώσαμε για ηλιοθεραπεία. Αμ δε!
Μια μεγάλη σκιά απλώθηκε πάνω μας. Γυρίζω το κεφάλι και βλέπω έναν τύπο με τρία στομάχια (δεν εξηγείται αλλιώς το μέγεθος). Όρθιος ατένιζε το πέλαγος και μετά είδα ότι ήταν με παρέα που απαρτιζόταν από άτομα των ίδιων κυβικών. Ο κύριος και η παρέα του ήταν κάγκουρες. Ξέρετε αυτό το είδος των δίποδων που κάνουν τα πάντα για να τραβήξουν την προσοχή των πάντων. Ο συγκεκριμένος ήταν ο αρχηγός της παρέας. Μιλούσε πολύ δυνατά για να καταλάβουμε όλοι οι υπόλοιποι ότι ήταν παρών. Μετά έκατσε και παρήγγειλε ένα Gordon 's space. Με δυο κατεβασιές το άδειασε το μουκάλι. Τον ακούω να φωνάζει στο σερβιτόρο: "Μάστορα πιάσε άλλες δύο τέτοιες γκαζόζες λεμόνι και να είναι μπούζι". Oh my God! Του φέρνει ο σερβιτόρος και το μοσχάρι τις ήπιε μέσα σε ένα λεπτό. Μετά σηκώθηκε όρθιος και ρεύτηκε τόσο δυνατά που σηκώθηκε ωστικό κύμα. Δίπλα του μια φακλάνα τεραστίων διαστάσεων χαζογελούσε και έλεγε: "Αχ τι γλυκούλι που είναι το μικρό μου". Μικρό; Το παιδοβούβαλο; Χαριτωμένο το ρέψιμο των 15 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ;
Έκανε και άλλες τέτοιες χαριτωμενιές ο κάγκουρας. Δε χρειάζεται να τις αναλύσω. Αυτό που με εξόργισε είναι ότι παντού υπήρχαν κάδοι για σκουπίδια και το ζώον πετούσε στην παραλία τα σκουπίδια του ή τα παραέχωνε στην άμμο και όταν κάποιος από την παρέα του του είπε να μην κάνει σκουπίδια το παιδοβούβαλο είπε: "Έλα μωρέ, από 'μένα θα λερωθεί η παραλία; Και οι σερβιτόροι θα κωλοβαράνε; Τζάμπα τους πληρώνει το αφεντικό τους; Θα καθαρίσουν αυτοί". Οι συγγενείς από το εξωτερικό που φιλοξενούσα με ρωτούσαν για τα σκουπίδια, τη δυνατή μουσική και τη στάση των ανθρώπων και δεν ήξερα πως να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα.
Μπροστά μας ήταν μια άλλη παρέα. Ζευγάρια. Εγώ συμφωνώ με τη μόδα όταν πηγαίνει σε κάποιον. Τι να το κάνω όταν η τύπισσα είναι ογδόντα κιλά και μου μοστράρει την κωλάρα της με το στριγκάκι που πάθαινε ασφυξία ανάμεσα στα κωλομάγουλα της! Το χειρότερο ήταν ότι κάθε τρεις και λίγο έσκυβε και τούρλωνε τον πατσά της. Μα γιατί; Για να τη λιμπιστούμε; Είχαμε και μικρό παιδί μαζί μας. Κάποια στιγμή σηκώνεται ένας από την παρέα και φωνάζει για να τον ακούσουν όλοι: "Μπαίνω λίγο μέσα στη θάλασσα να κατουρήσω και έρχομαι. Περιμένετε με να παραγγείλουμε όλοι μαζί". Ρε φίλε οι τουαλέτες είναι στα είκοσι μέτρα, τόσο ακράτεια έχεις; Μετά από λίγο έσφαξαν και ένα τεράστιο καρπούζι για να κατουρήσουνε περισσότερο μέσα στη θάλασσα. Περιττό να σας πω ότι με τα σκουπίδια τους φρόντισαν να στολίσουν την παραλία.
Τέτοιες παρόμοιες καταστάσεις είδα δεκάδες σε μια μέρα. Ευτυχώς οι φιλοξενούμενοι μου δεν γνωρίζουν ελληνικά. Το σίγουρο είναι ένα. Αν θέλουμε να πάμε προς το καλύτερο σε αυτή τη χώρα πρέπει να αλλάξουμε και μια καλή αρχή είναι να κάνουμε αλλαγές στις συνήθειες μας, στον τρόπο σκέψης μας και στους εαυτούς μας. Να μην τα περιμένουμε όλα από τους άλλους.
Υ.Γ.: Στις 19:00 απόψε μη χάσετε τη live ραδιοφωνική εκπομπή (hackaday 's live show) από το hackaday 's web radio.

ΑΝΑΡΤΗΣΗ Νο 500

Τα μισά της χιλιάδας; Πεντακόσια! Σωστά. Αυτή είναι η πεντακοσιοστή ανάρτηση του παρόντος ιστολογίου. Και όταν λέμε αναρτήσεις δεν εννοούμε αναδημοσιεύσεις (εκτός αλαχίστων περιπτώσεων). Ποιος θα το 'λεγε...
Όταν πρωτοξεκίνησα να γράφω σε αυτό το blog δεν είχα κανένα συγκεκριμένο σκοπό. Ούτε αριθμό αναρτήσεων, ούτε αριθμό επισκεπτών ούτε τίποτε άλλο. Μόνο να γράφω αυτά που θέλω και να εκφράζομαι όπως θέλω. Μετά από πεντακόσιες αναρτήσεις ακόμα έτσι πάω... στα γκαβά! Ότι μου έρθει στο μυαλό το κάνω όπως με το διαδυκτιακό ραδιόφωνο ή το Locus Blogus (εκεί πρέπει να αρχίσω να ξαναγράφω) χωρίς να μπαίνω σε διάφορα τριπάκια και να αγχώνομαι. Όχι ότι δεν πέρασα και από αυτό το στάδιο. Να μη λέμε μαλακίες. Υπήρξε περίοδος που αγχωνόμουν αν έπεφτε η επισκεψιμότητα ή αν δεν προλάβαινα να γράφω αλλά ευτυχώς αυτή την ίωση την πέρασα ελαφρώς. Πάνω απ' όλα η ζωή. Το διαδύκτιο είναι μέρος αυτής. Δεν πρέπει να την αντικαθιστά.
Άντε να συνεχίσουμε και να δούμε που θα μας βγάλει. Λέτε να έρθει η στιγμή που θα γράφω τη χιλιοστή μου ανάρτηση; Είδωμεν!
Στις 20:00 απόψε μη χάσετε τη live ραδιοφωνική εκπομπή (hackaday 's live show) από το hackaday 's web radio.

ΜΑΣ ΠΗΡΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ Ο ΜΠΟΜΠΙΡΑΣ

Μετά από διάστημα δέκα ημερών και πάλι εδώ, παρών στη blogόσφαιρα. Ο λόγος της απουσίας μου είναι ότι φιλοξενούσα στο σπίτι μου την περασμένη εβδομάδα μέχρι και προχθές το βαφτιστήρι και ανηψάκι μου από τη Λιθουανία μαζί με τους γονείς του. Το βρήκα ως μια καλή ευκαιρία να κάνω και λίγη αποτοξίνωση από το διαδύκτιο.
Ο πιτσιρικάς μας πήρε τα μυαλά. Τρισήμισι μόλις χρονών και έγινε το σημείο αναφοράς του εδώ μικρόκοσμου μας. Είναι αστέρι με όλη την έννοια της λέξης. Ομολογώ πως όταν έφυγαν τη Δευτέρα που μας πέρασε χαλάστηκα άσχημα. Είχα συνηθίσει στο χαρούμενο πανικό που επικρατούσε μέσα στο σπίτι. Γυρνούσαμε από τη δουλειά και παίρναμε ενέργεια από τα καμώματα του.
Βέβαια το σύμπαν συνωμότησε για άλλη μια φορά εναντίον εμού και της συμβίας μου για να μας δυσκολέψει τη ζωή και να μην μπορέσουμε να προλάβουμε να δείξουμε όλα αυτά που προγραμματίσαμε στους επισκέπτες μας. Οι υπερωρίες πήγαν βροχή και ο καιρός δεν ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκός. Ευτυχώς που είμαστε πεισματάρηδες και τελικά καταφέραμε (με δυσκολίες πάντα) να προσφέρουμετο 60% των εικόνων που θέλαμε αλλά αυτή η επίσκεψη του μπόμπιρα με τους γονείς του ήταν η πρώτη και όχι η τελευταία οπότε επιφυλασσόμαστε για το μέλλον. Το κυριότερο για 'μένα ήταν ότι ήρθαμε πιο κοντά με το βαφτιστήρι μας και τον υπερφορτώσαμε με διασκέδαση, εμπειρίες, εικόνες και παιχνίδι.
Θα ξαναβρεθούμε σε ένα δίμηνο στη Λιθουανία. Πάντως η γλυκόπικρη γεύση του αποχωρισμού ακόμα παραμένει άσχετα αν πέρασαν ήδη τρεις μέρες.