ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Το Σαββατοκύριακο βρέθηκα στη συμπρωτεύουσα. Αλλάξαμε παραστάσεις για λίγο. Ωραία ήταν. Είχαμε εισιτήρια του κοινωνικού τουρισμού από την εργατική εστία. Άδεια και λεφτά όμως δεν περισσεύουν. Μάλλον άδεια σ' εμένα περισσεύει εφόσον είμαι άνεργος αλλά το έτερον ήμισι δε δικαιούται ούτε μια μέρα. Πήγαμε να επιστρέψουμε τα εισιτήρια πίσω πριν από κανένα δίμηνο αλλά δεν τα παίρνουν, οπότε κλείσαμε ένα ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη με σκοπό να περάσουμε το Σαββατοκύριακο και Τετάρτη και Πέμπτη που είναι αργία.
Βόλτες στην παραλία, μια ταινία στο Ολύμπιον, γύρος από το γυράδικο της Αριστοτέλους, δύο φέτες τσουρέκι με γέμιση σοκολάτα από τον Τερκενλή, τρεις μπύρες και μισάωρη βόλτα με το καραβάκι Κλειώ (όλα αυτά δέκα μόνο ευρώ) με α΄φθονη reggae μουσική, καφεδάκι στη λεωφόρο Νίκης και θαυμασμός κάποιων παλιών νεοκλασσικών κτηρίων ήταν οι δραστηριότητες μας. Οικονομικά αλλά καλά.
Έχω παρατηρήσει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ξενοδοχείων που είναι συμβεβλημένα με την εργατική εστία και άλλους φορείς που παρέχουν εισιτήρια κοινωνικού τουρισμού κοροϊδεύουν τον κόσμο. Για παράδειγμα άλλες φωτογραφίες βλέπεις στο διαδύκτιο, άλλα δωμάτια σου παρουσιάζουν και όταν πας σου δίνουν κάτι πολύ υποδεέστερο. Τα λεφτά να πάρουν και ποιος νοιάζεται για τον πελάτη! Πραγματικά απορώ ποιος τους έδωσε τα τρία αστέρια. Τεσπα!
Ο καιρός ήταν σύμμαχος και απολαύσαμε τις βόλτες μας. Με λύπη μου είδα ότι οι κήποι του νερού, της μνήμης, των ρόδων, του ήχου είναι εντελώς παραμελημένοι, όπως και αρκετά παλιά κτήρια έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Κρίμα! Αυτά τα υπέροχα νεοκλασσικά είναι κομάτι της ταυτότητας της Θεσσαλονίκης. Τι κάνουν οι αρμόδιοι ανευθυνοϋπεύθυνοι; Προφανώς τίποτα. Βρέθηκα για λίγο σε ένα κτήριο της Εθνική τράπεζας (δε θυμάμαι τι τομέα ακριβώς) το οποίο παλιά ήταν η έπαυλη που φιλοξένησε το 1916 την επαναστατική κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου. Πόσοι το ξέρουν αυτό; Σίγουρα αρκετοί θα έχουν άγνοια. Τα παλιά κτήρια είναι ένα είδος χρονομηχανής. Εκπέμπουν μια νοσταλγία και μπορούνε να σε ταξιδέψουν στο χρόνο αν αφεθείς. Αν η παραλία και αυτά τα κτήρια είχαν στόματα θα ακούγαμε απίστευτες ιστορίες. Λυπηρές και χαρούμενες. Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες τα διατηρητέα κτήρια τα προσέχουν ως κόρες οφθαλμού. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει αυτό το αλαλούμ και ο ωχαδερφισμός (ή σταρχιδισμός αν προτιμάτε σε ελεύθερη μετάφραση).
Αλήθεια με εκείνο το μετρό τι γίνεται τελικά; Το κέντρο θυμίζει περισσότερο Ουγκάντα έτσι όπως είναι. Εργασίες δεν είδα. Καλά η υποθαλάσσια αρτηρία όνειρο ήταν και όνειρο θα παραμείνει, αλλά το μετρό επιβάλλεται να γίνει. Και θα πάρει ανάσα το κέντρο και ο κόσμος θα διευκολυνθεί κατά πολύ. Άσε που τα αστικά είναι για τα μπάζα. Ερείπια, που τρίζουν και οι οδηγοί οδηγούνε εντελώς νευρικά. Εκεί που χτυπάς το εισιτήριο την αμέσως επόμενη στιγμή βρίσκεσαι ξαπλωμένος φαρδύς - πλατύς γιατί ο μαλάκας οδηγός δε γάμησε και η αδρεναλίνη και η τεστοστερόνη του βγαίνουν πατώντας απότομα το γκάζι ή το φρένο. Αυτό γίνεται σε τόσο μεγάλο βαθμό που αρχίζω να πιστεύω ότι το διασκεδάζουν κιόλας. Άντε να πείσεις τη διπλανή κοπελλιά ότι δεν ήθελες να χουφτώσεις το βυζί της αλλά έψαχνες κάτι να πιαστείς για να μην πέσεις από το απότομο φρενάρισμα.
Ο κόσμος είναι βασικό συστατικό της ανέκαθεν πολυπολιτισμικής Θεσσαλονίκης. Περπατώντας στο κέντρο και απολαμβάνοντας το καφεδάκι μου παρατήρησα τη μάστιγα των χλιδάνεργων. Αργόσχολοι που φιλοσοφούνε τη ζωή χωρίς να έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα, χωρίς προβλήματα εφόσον ο μπαμπάκας καθαρίζει, με ένα iPhone που έγινε προέκταση του χεριού τους και φορώντας πάντοτε γυαλιά, ακόμη και στη σκιά, για να μην καταλάβουν οι υπόλοιποι τις πολύτιμες βαθυστόχαστες σκέψεις τους (μη χέσω). Βέβαια αυτοί υπάρχουν παντού απλά στις μεγάλες πόλεις, όπως η Θεσσαλονίκη, η παρουσία τους είναι περισσότερο αισθητή.
Το κορυφαίο όμως που δεν θα το πίστευα αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου ήταν ο ρατσισμός ενός αφρικανού απέναντι σε άλλους αφρικανούς. Απ' ότι κατάλαβα αυτός ήταν το αφεντικό και οι υπόλοιποι με τους πάγκους υπάλληλοι του. Ο τρόπος που τους συμπεριφέρονταν ήταν απίστευτος και μετά λένε τους έλληνες ρατσιστές. Από την άλλη όμως δικαιολογώ το γεγονός επειδή η Ελλάδα είναι η χώρα των θαυμάτων. Εδώ τα πάντα συμβαίνουν και τα πάντα είναι εφικτά (αρκεί να έχεις μέσον, λαμογιά, θράσος, τύχη κ.ο.κ.)
Δεύτερη εξόρμηση στη συμπρωτεύουσα είναι προγραμματισμένη για αύριο μέχρι και την Πέμπτη. Για τη διακαναλική συνέντευξη του Γ.Α.Π. δε λέω ακόμα τίποτα. Ας πούνε άλλα ιστολόγια που ασχολούνται περισσότερο με την πολιτική. Το σχόλιο - ανάρτηση θα το κάνω, απλά όχι τώρα. Σε λίγες μέρες. Δε μου βγαίνουν ακόμα πολλά βρισίδια.